De Engelse koortraditie

'Waarschijnlijk het beste kleine professionele koor ter wereld', schreef het Amerikaanse Encore Magazine al eens over het in 1986 door Stephen Layton opgerichte Polyphony. Samen met de instrumentale begeleiding van Britten Sinfonia vormen zij het beste wat de Engelse koortraditie te bieden heeft. Dat bewees de combinatie eerder al met een 'verzengend intense lezing' (OpusKlassiek) van Poulencs religieuze werken. Vandaag komt daar, naast werk van de Baltische componisten Pärt en Vasks, een ongetwijfeld indrukwekkende uitvoering bij van Faurés Requiem in de intieme ‘version d’église’.

Een intieme Fauré

'Een slaapliedje voor de dood', zo is Faurés beroemde Requiem wel genoemd. Met het weglaten van het vaak duistere 'Dies irae' benadrukte de componist niet de angst voor, maar de vreugdevolle lieflijkheid en bevrijding van de dood. Decennialang klonk het Requiem vooral in de grootse versie voor koor en symfonieorkest. Totdat onder anderen de Engelse koordirigent John Rutter een poging waagde de intiemere versie te reconstrueren die in 1893 in de Madeleine, de kerk waar Fauré organist was, in première ging. Een indringende versie die Polyphony past als een tweede jas.