Hartmut Haenchen dirigeert Bruckner

Hartmut Haenchen dirigeert muziek van twee componisten die hem zeer na aan het hart liggen: Bruckner en Wagner. Hij zet zijn succesvolle Brucknerserie met het Nederlands Philharmonisch Orkest voort met de machtige Zevende symfonie, die Bruckner eindelijk de roem gaf waar hij zo naar verlangde. Een symfonie waarin hij, als een in memoriam voor de door hem zo bewonderde Wagner, de befaamde wagnertuba’s in het langzame deel en de finale laat schitteren.

Wagners Tristan und Isolde

Van Wagner zelf dirigeert Haenchen de opening en het slot van Tristan und Isolde. Het befaamde ‘Tristan-akkoord’ waarmee de prelude opent en dat pas in de allerlaatste maat van de Liebestod oplost, maakt het tot de meest Wagneriaanse muziek. Net als zijn landgenoot Bruckner schept de Oostenrijkse Thomas Larchner ware symfonische kastelen. Maar ontegenzeggelijk is hij een volbloed hedendaags componist, dat hij ook in dit nieuwe werk in opdracht van het Nederlands Philharmonisch Orkest bewijst.