Kom Binnen in 1925

1. Cartouches
Direct bij de bouw werd de bovenrand van de Grote Zaal versierd met 28 cartouches, olijfgroene naamschilden, met in bladgoud een identiek aantal componistennamen. Mahler kreeg in 1920 ter gelegenheid van het Mahler Feest zijn eigen cartouche dat, met de namen van Rubinstein en Mendelssohn, in de oorlogsjaren door een kleed aan het oog werd onttrokken. Op de balkonrand werden later nog eens zeventien namen aangebracht.

2. Koninklijk bezoek
De zitplaatsen midden op het frontbalkon bieden al vier generaties koninklijk bezoek een prachtig zicht. Het Concertgebouw beschikt bovendien over een speciale koninklijke ontvangstruimte. In de afgelopen 125 jaar zijn er op diverse nationale en koninklijke hoogtijdagen officiële concerten gegeven waarbij vorstelijk publiek aanwezig was. Koningin Wilhelmina werd bijvoorbeeld in 1898 door dirigent Willem Mengelberg geëerd met een concert ter gelegenheid van haar inhuldiging.

3. Lampen
Het Concertgebouw werd pas in 1911, 23 jaar na de opening, voorzien van elektrisch licht. Dankzij een inzamelingsactie konden toen de suizende(!) gaskronen in de Grote Zaal worden vervangen. Langs de wanden werden drielichtsmuurarmen aangebracht, en onder de balkons plafonnières met kristallen lichtspreiders. De verlichting is sindsdien nog vele malen aangepast.

4. Stoelen
De stoelen in de Grote Zaal zijn sinds de bouw in 1888 een aantal keer vervangen. In 2003 was dit voor het laatst, mogelijk gemaakt door een gift van Charlene de Carvalho-Heineken, dochter van biermagnaat Alfred Heineken. De nieuwste, in België gemaakte stoelen van het 'model Mahler' zijn omwille van het comfort drie centimeter hoger en staan verder uit elkaar dan de oude stoelen, waardoor onder andere zaalrij 31 moest verdwijnen. Anders dan in 195 staan de stoelen op de zijbalkons tegenwoordig gedraaid.

5. Akoestiek
Voor de Grote Zaal heeft het in 1943 verwoeste Neue Gewandhaus in Leipzig model gestaan. Dat zie je bijvoorbeeld terug in de rechthoekige vorm, maar ook in de vloeiende lijnen en ronde hoeken. Voordat de Grote Zaal akoestisch tot de beste concertzalen ter wereld zou behoren, moest er nog wel wat worden gesleuteld. Na jaren van experimenteren werd in 1899, op instignatie van Willem Mengelberg, het podium verlaagd om de kwetsbare akoestiek te optimaliseren. Zelfs met de meest geavanceerde apparatuur laat de Grote Zaal zich het geheim van zijn weergaloze akoestiek niet ontfutselen.