Het menselijk lijden verklankt door Brahms, Bruckner en Rossini

Het lot van de mens

Johannes Brahms’ Schicksalslied uit 1868-1871 schetst dramatisch het menselijke lijden in contrast met de hemelse heerlijkheid. Terwijl de hemelse wezens zorgeloos wandelen in het goddelijke licht, worden de mensen op aarde lijdend ‘als water van klip naar klip geworpen’. Slechts de verwachting van het heil na de dood, alleen instrumentaal gebracht, biedt hun hoop. Lange, troostende muzikale lijnen worden afgewisseld door de staccato’s van angst en wanhoop.

Lijden en lofzang

Giacchino Rossini stelt in zijn lyrische Stabat mater de moeder Gods als voorbeeld van het menselijk lijden. Hij schreef het werk in 1831-1841, een tijd waarin hij door lichamelijke en geestelijke kwalen het componeren van opera’s had opgegeven. In de toonzetting van Psalm 150 creëerde de diepreligieuze Anton Bruckner een waar Te Deum. Dit koorwerk van de meester uit 1892 wordt zelden uitgevoerd en is voor velen onbekend. Onterecht, het is een kathedrale klankschildering met grootse uitbarstingen en schitterende harmonieën.