Rossini’s lyriek in L’italiana in Algeri
In 1813 was Rossini 21 jaar oud, en hij voltooide in datzelfde jaar met gemak nog drie andere opera’s: Rossini was aan het begin van zijn carrière niet te stuiten. Zijn L’italiana in Algeri toonde de Italianen dat de achttiende eeuw van het belcanto weliswaar voorbij was, maar dat de kunst van het lyrische zingen de revolutie, Napoleon en de oorlogen goed had doorstaan.

Vocaal en instrumentaal feest
Voor zijn geliefde stemtype, de karaktervolle en donker-lyrische mezzosopraan, schreef Rossini de titelrol van de Italiaanse Isabella. Zij gaat haar naar Algerije ontvoerde man terughalen, en brengt daarmee het hoofd op hol van Mustafà, de Bey van Algiers. De partij van haar ontvoerde man, Lindoro, schreef de componist voor de bijzondere tenore di grazia of tenore leggiero, een lichte hoge mannenstem die raakt aan de vocale kleuren van de toen verdwijnende castraatstemmen. De buffo-bas van Mustafà maakt dit vocale trio compleet. Ook orkestraal is het werk een feest, met zijn sprankelende ouverture en de talloze rossiniaanse crescendo’s, die de luisteraar nog altijd in vervoering brengen.