'Het is zó levendig, je moet eigenlijk wel dansen op deze muziek' - Zina Abboud in De eerste keer

Vandaar dat Zina tijdens het concert van de Turkse Ezgi Köroğlu (‘Tribute to Sezen Aksu’) in haar hoofd weer thee zit te drinken aan de waterkant van Istanbul. Starend naar de lichtjes van de Bosporusbrug en de boten die er af en aan varen. Het is deze stad die drie jaar lang de brug vormde tussen haar vlucht uit Syrië en haar uiteindelijke aankomst in Nederland. In Amsterdam groeide ze in korte tijd uit tot de eerste vrouwelijke vluchteling met een eigen bedrijf. Ze won ondernemersprijzen, kookte voor de koninklijke familie en publiceerde vorig jaar haar boek. Opgetogen: ‘Ik ben trots op de Syrische cultuur en voel me een ambassadeur van de Syrische keuken. Mijn kookboek heb ik bewust in het Nederlands gemaakt, omdat ik graag iets terug wilde geven aan de Nederlandse gemeenschap.’

Nog iets waar ze trots op is: haar jurk. ‘Ik heb hem speciaal voor deze gelegenheid laten maken. Hij is van damast, een traditionele Syrische stof.’ Terwijl het overwegend Turkse publiek in de zaal luidkeels meezingt, kan Zina bijna niet stil blijven zitten. ‘Het is zó levendig, je moet eigenlijk wel dansen op deze muziek.’

‘Het is heel warme muziek, maar het is natuurlijk anders dan wat ik van thuis ken. Ik voel me, juist nu ik er weg ben, heel erg verbonden met de Arabische cultuur. En met muziek creëer ik een sfeer in mijn huis – of mijn keuken – die me verbonden doet voelen met mijn thuisland.’

Voorlopig zet Zina vol in op Syrisch eten op de Nederlandse tafels krijgen. ‘Nederlanders love my food!’, lacht ze. De volgende stap? Een eigen restaurant. En dat komt er, let maar op. ‘Vanuit pijn kan je heel hoopvolle dingen opbouwen, daar geloof ik heilig in. Ik wil doen wat me gelukkig maakt, en daar gewoon stap voor stap naartoe werken.’