Verbonden - Elisabeth en Ruth

Elisabeth: ‘Voor de grap zeg ik weleens dat ik in Het Concertgebouw woon. Ik kom hier zo vaak, ken het hele gebouw, weet waar alle liften en wc’s zijn. De zomerconcerten zijn mijn favoriet, die geven me zo’n blij en zomers gevoel. In februari ga ik, zodra ik de brochure krijg, bellen voor kaarten. Bellen ja, want ik vind het heel leuk om met de juffrouw van de kaartverkoop te spreken.’

Ruth: ‘Als mijn moeder een stuk kent, dan wil ze het direct uiten en gaat ze bijvoorbeeld meezingen. Ze zit vol muziek. Ze kent veel stukken van begin tot eind uit haar hoofd, weet precies wat volgt. Met haar naar muziek luisteren en concerten bezoeken doe ik dan ook heel graag.’

Elisabeth: ‘We zijn bijvoorbeeld ook trouwe bezoekers van de serie Meesterpianisten. Ruth heeft muziek in haar ziel zitten, het kan haar zeer ontroeren. Ook heeft ze verstand van muziek; ze hoort het als dingen niet helemaal goed gaan. Ze is niet voor niets professioneel pianiste.’

Ruth: ‘Ik ben opgegroeid op Curaçao. Mijn moeder is daar na de oorlog met haar familie terechtgekomen. Op het eiland kreeg ik pianoles van de concertpianist en componist Wim Statius Muller, die in Nederland regelmatig op Radio 4 te horen is met zijn Antillean Dances. Hij legde rijksdaalders op mijn vingers zodat ik snel een goede techniek aanleerde.’

Elisabeth: ‘Tijdens de oorlog maakte ik als klein meisje voor het eerst kennis met muziek. Op dinsdagmiddag werd op de radio standaard het kinderkoor van Jacob Hamel geprogrammeerd, daar wilde ik altijd naar luisteren. Ik kon helaas geen instrument spelen en les krijgen, want ik moest als Joods meisje onderduiken, maar op deze manier werd ik aangestoken door de muziek.’

Ruth: ‘Mijn moeder kreeg in haar kindertijd niet de kans om viool te spelen en daarom creëerde ze voor haar kinderen des te meer de mogelijkheid om muziek te maken. De liefde voor muziek hebben zij en mijn vader echt op mij overgebracht. De beslissing om op mijn achttiende naar Nederland te vertrekken om daar verder te studeren aan het conservatorium was dan ook een heel natuurlijke.’

Elisabeth: De connectie die muziek teweegbrengt tussen mensen is heel bijzonder

Elisabeth: ‘De connectie die muziek teweegbrengt tussen mensen is heel bijzonder. Muziek verbroedert. Door al die jaren van concerten heb ik inmiddels ook andere vaste bezoekers leren kennen. Dan zeggen we: “Wat leuk dat u er ook weer bent”, en slaan we een arm om elkaar heen.’

Ruth: ‘Mijn vader luisterde altijd naar Mahler. Nadat hij overleed, heeft het jaren geduurd voordat ik weer naar die muziek kon luisteren. Ik wist dat ik zou gaan huilen, het was te confronterend. Als mam en ik nu naar een Mahleruitvoering gaan, verzuchten we tegen elkaar: als hij dit eens kon horen. Het is mooi om de gedachte aan een overleden persoon op die manier levend te houden.’

Elisabeth: ‘Muziek biedt troost. Toen ik een periode verdrietig was, luisterde ik de hele tijd naar hetzelfde stuk, namelijk de Klaagliederen van Jeremia van Francesco Durante. Een wereld zonder muziek is geen goede wereld, vind ik. Ik hoop dat Het Concertgebouw nog lang zal bestaan.’

Ruth: ‘Zelf muziek maken werkt helend. Soms kruip ik met een naar gevoel achter de piano, maar als ik klaar ben met studeren, voel ik me als herboren. Negatieve dingen in je leven waar je de vinger nog niet op kunt leggen, kunnen door muziek helder naar boven komen.’

Ruth: ‘Als het even kan maken we van ons concertbezoek echt een uitje’

Elisabeth: ‘Ik wil met Ruth heel graag nog allerlei concerten bezoeken en er daarna met haar over praten. Over de solisten, de stukken, wat ons aangreep. Ik vind het heel fijn om dat samen mee te maken.’

Ruth: ‘Als het even kan maken we van ons concertbezoek echt een uitje. We gaan lekker eten van tevoren en ik blijf slapen. Ik hoop dat we dit nog jaren mogen doen.’