Verbonden - Esther & Ian: ‘Op een nacht droomde ik over Ian’

Ian: ‘Naast mijn studie werkte ik met veel plezier een paar avonden per week in de horeca en garderobe van Het Concertgebouw. Mij werd gevraagd om de nieuwe mensen in te werken en op een dag was daar Esther.’

Esther: ‘Ik had er veel zin in en begon heel enthousiast aan mijn dienst, maar Ian was er niet helemaal bij met zijn hoofd. Zijn relatie was net uitgegaan en uit lamlendigheid bleef hij bij de voorbereidingen zelf voornamelijk op de bar zitten. “Doe jij het maar”, zei hij, op een grappige manier. Ik vond hem meteen leuk, maar ik had nog een vriend en zag Ian daarom vooral als een gezellige collega.’

Ian: ‘Ik vond Esther ook leuk, het klikte gewoon meteen. We leerden elkaar daarna steeds beter kennen en zagen elkaar ook buiten ons werk, vanwege een gezamenlijke vriend. Zo gingen we twee jaar als goede vrienden met elkaar om.’

Esther: ‘Op een nacht droomde ik over Ian’

Esther: ‘Tot mijn verbazing droomde ik op een nacht over Ian en mij als stel in Het Concertgebouw. Zo had ik nog nooit over hem nagedacht, maar het maakte wel iets in mij los. Ik was, geloof ik, verliefd geworden op Ian. Ik vertelde onze vriend in vertrouwen over mijn droom, maar hij vond het zo’n grap dat hij het meteen verklapte aan Ian. Vanaf toen veranderde er iets.’

Ian: ‘Ik vond het leuk om haar te plagen met die droom, dan stuurde ik haar tijdens het werk een foto van de plek waar ze over had gedroomd en dan schreef ik: “Weet je nog?” Maar het plagen ging over in flirten, want in middels had ik me gerealiseerd dat ik veel meer voor Esther voelde dan vriendschap.’

Ian: ‘We gingen twee jaar als goede vrienden met elkaar om’

Esther: ‘Dat voelde natuurlijk geweldig, maar mijn vorige relatie was nog maar zo kort over dat ik vond dat ik me niet meteen in een nieuwe kon storten. Daarom hebben we nog maanden om elkaar heen gedraaid en het ook na onze eerste zoen aan niemand verteld. Als ik aan het werk was, kneep Ian stiekem even in mijn bil of liet een briefje voor me achter op de bar. als we met de groep collega’s uitgingen, hielden we onder tafel elkaars hand vast. De spanning die in de lucht hing, maakte dat ik met extra plezier naar mijn werk ging.’

Ian: ‘Pas na een jaar kwamen we als stel “uit de kast”, tijdens een personeelsfeest. Onze collega’s vielen van hun stoel van verbazing.’

Esther: ‘We stemden onze werkroosters op elkaar af en hielpen elkaar waar we konden. Als ik achter de bar stond te knallen en plotseling alle frisdrank op was, kwam Ian snel aangerend met een nieuwe voorraad. We werkten bijna iedere avond en gingen daarna met z’n allen de kroeg in, een geweldige tijd was het.’

Ian: Uiteindelijk heb ik er – in verschillende functies – elf jaar gewerkt en Esther zeven. Gek genoeg komen we nu bijna nooit meer in Het Concertgebouw, terwijl ik wel van klassieke muziek houd. Mahler, Beethoven, Vivaldi: prachtig. Wat dat betreft zouden we echt weer eens samen naar een concert moeten gaan.’

Esther: ‘Ja, dat lijkt mij ook heel leuk. Ik word helemaal rustig als ik daar binnenloop, de plek waar Ian en ik jarenlang zoveel tijd hebben doorgebracht. Het Concertgebouw zal voor ons altijd voelen als een warm bad.

Oproep

Heeft u ook een verhaal over een bijzondere ontmoeting in Het Concertgebouw? Stuur een mail met korte toelichting naar magazine@concertgebouw.nl en wie weet staat u een volgende keer in deze rubriek.